It's all about psychology

Ik vergeet nog bijna ons bezoek aan de DC superior Court. Na een rondleiding mochten we daar kiezen welke rechtszaak we bij wilden wonen. We konden kiezen tussen moord, nog een keer moord, een verkrachting en een verkrachting met zware mishandeling....ehum.........tja........dan maar allemaal naar binnen bij die laatste.

Precies op het moment dat wij binnen komen komt de rechter binnen (all rise please) en wordt duidelijk dat het slachtoffer verhoord zal gaan worden. De setting is precies zoals in de film. De rechter natuurlijk, een aanklager en zijn buddy, 2 advocaten en de verdachte. Het is allemaal een beetje surreëel tot het slachtoffer (een vrouw) binnen komt en de man van het slachtoffer naast me komt zitten.

Uit het verhaal kan ik opmaken dat de vrouw in haar eigen appartement op klaarlichte dag verkracht en mishandeld is. Gelukkig waren haar kinderen niet in huis. De vrouw hoorde iets in de gang, ging een kijkje nemen en voordat ze het wist werd ze in elkaar geslagen en in haar eigen slaapkamer verkracht. De verdachte had nog wel een condoom omgedaan. Uit de foto's die op een levensgroot scherm getoond werden was te zien hoe afschuwelijk de vrouw eraan toe was....fysiek......hoe ze er emotioneel aan toe was werd duidelijk toen ze ondervraagd werd. Na de verkrachting (en nadat ze medische zorg had ontvangen) was ze niet meer in staat terug te keren naar het appartement. Samen met haar gezin had ze tijdelijk bij vrienden in gewoond en nu huurden ze een ander appartement. ze was op dit moment niet in staat om te werken en alhoewel haar werkgever begripvol was, was ze nu op een onbetaalde sabbatical. Hoe lang de universiteit (ze was docent) haar plekje vast zou houden, was onduidelijk. Na de ondervraging door de aanklager werd de vrouw nog ondervraagd door de verdediging (was het licht aan in de hal, waren de gordijnen dicht, hoe donker was het in de hal, hoe donker was het in de slaapkamer, wat had de verdachte aan etc. etc.).
Na het verhoor kregen we een debriefing van een van de medewerkers van het DC superior Court. Deze vrouw, zelf jarenlang aanklager geweest, vertelde dat de verdachte een serieverkrachter was. Die zelfde dag had hij nog meer slachtoffers gemaakt......ten minste daar werd hij van verdacht......en de verdachte was al vaker voor een verkrachting veroordeeld. De voormalig aanklager vertaalde voor ons wat we net 'live' hadden gezien. de manier waarop de aanklagers en advocaten gekleed waren (was het enig dat afweek van hoe het er op tv uitziet.....ze zijn heel sober gekleed), dat het slachtoffer te eerlijk was in de rechtszaal vanuit het perspectief van de aanklager te zien, dat als de verdediging geen DNA bewijs had, het lastig zou worden om de man te veroordelen. Wat duidelijk werd was dat het beïnvloeden van de jury van groot belang was. Zoals ik net al beschreef was het overduidelijk dat zowel verdediging als aanklagers hun best gedaan geen enkele aandacht op hun uiterlijk te vestigen (positief of negatief). Dat het feit dat de verdacht een 'afro american was' en de jury voor het grootste deel bestond uit mensen met dezelfde huidskleur als de verdachte etc........een groot psychologisch spel. We weten nog niet of hij uiteindelijk al dan niet veroordeeld is..........
De medewerkster van de rechtbank lichtte nog wel toe wat nu eigenlijk de rol van de rechter was m.b.t. de uitspraak. Immers, de jury oordeelt of een verdachte schuldig is of niet. Ze gaf aan dat de rechter wel degelijk een grote rol had. Zo e gaf het volgende voorbeeld.....waar gebeurd.....man komt vroeg thuis van een business trip en betrapt zijn vrouw op overspel.........gaat weg en zet het op een zuipen....gaat na een paar uur terug naar huis.........pakt zijn pijl en boog (tja.....had ie blijkbaar in de schuur liggen).....dwingt zijn vrouw om haar ouders te bellen en afscheid van ze te nemen en schiet haar met een pijl door haar hoofd......dood. De jury oordeelt ' schuldig' en de rechter geeft geen of nauwelijks gevangenisstraf. De jurisprudentie laat zien dat hij begrip had voor de daad van de man. Wel degelijk een grote rol dus.

Ik was gebleven bij ons vertrek naar Kansas City, Missouri. Oke, nogmaals, picture this: 17 vrouwen moeten rond 05.00 uur in de ochtend in de lobby van het hotel zijn, uitchecken, alle bagage (ik herhaal ALLE bagage......er zijn namelijk extra koffers gekocht) in de bus om precies om 05.00 uur naar het vliegveld te vertrekken.........Dat lukt natuurlijk nooit maar ik had bij voorbaat al zin in het hele spektakel. Om te beginnen stonden de liaisons zwaar gestrest in de lobby met een soort van bagageweegschaal. Door alle paniek die er ontstond omdat niet iedereen er was stond iedereen een beettje zijn eigen koffer te wegen......ja, ongeveer 23 kg.....pondje meer of minder maakt niet uit.......' yes, you can put my lugage in the bus'. Om twintig over vijf zaten we dan allemaal in de bus.....dachten we........we bleken 1 persoon te missen......miss Ethiopie lag nog te slapen.........(REALLY!!!!!!!). Om kwart voor zes kwam ze met een kop koffie in haar hand rustig de bus in wandelen.......ik kreeg er bijna respect voor;-).
Op naar het vliegveld waar de liaisons 1 (!!!!!) buiten incheckbalie hadden geregeld......WHY.......it rains!!!!!!!!!!! 2 tot 3 koffers per persoon............waarvan heel wat bagage 'overweighted'......in de regen herpakken..........ik werd opgescheept (ja, het is een wonder met ik had nog ruimte over in mijn koffer) met 8 flessen schampt van miss Vietnam.........don't ask....... het is een wonder dat we het op tijd gered hebben.

Eenmaal in Kansas City gaan we naar het WO I museum, genieten van het fantastische uitzicht dat we vanaf het monument daar over de stad hebben en ' s avonds krijgen we de kans om een beetje te relaxen. Als we aan de gratis wijn zitten (ook hier weer happy hour!!!!!) komt de vrouwelijke liaison naar beneden.......ze is gebeten door een spin (wtf!!!!!!!) en moet voor antibiotica naar de apotheek. Je begrijpt waar ik mijn kamer die avond op heb geïnspecteerd........