Angry white men?

Kansas City dus. Na een weekje Washington DC even compleet iets anders. Life is a bit slower at the Mid West. We arriveren zaterdagmiddag en zijn zondag overdag lekker vrij. Skypen met Ray en Lucas, beetje sporten, even alleen (wat een genot) een ommetje door downtown, boekje lezen in de zon......super lekker......maar ook wel een beetje ongewoon......wanneer ben je nou echt een dag alleen .........met jezelf?

Op zondagavond worden we in groepjes verdeeld en hebben we een home hospitality. Miss Vientam, Mis Filipijnen en ik waren uitgenodigd bij Sam en Bonnie. Ik had thuis bedacht dat het misschien leuk zou zijn als ik, naast de 'wooden shoes', een Nederlands kookboek in het Engels mee zou nemen. Om de een of andere reden werd ik daarmee gepplaagd in de groep........(begrijp het nu nog niet;-)).....iets in de trant van......'thank you, it was a delicious meal, could you now please cook something out of this book'.............
Hoe dan ook, tijdens ons grondige research naar de home hospitality families (in de bar van het hotel) bleek dat Bonnie een TV kok was.............Hoppa, in de roos met dat kookboek;-). Stipt om zes uur werden we opgehaald door Sam en na ongeveer 500 meter hadden we de eerste 'bijna dood ervaring' toen Sam de snelweg op probeerde te ..........kruipen. Miss Vietnam, die voorin zat, kreeg bijna een hartinfarct terwijl Miss Filipijnen en ik de flesjes water die door de auto vlogen probeerden te ontwijken. Op de een of andere manier heeft Sam ons zonder noemenswaardige schade (is maar goed dat ik niets vergoed krijg van mijn werk anders had ik wellicht een beroep kunnen doen op de regeling beroepsziekte.........kerntrauma opgelopen in Kansas City) naar een een van de buitenwijken van Kansas City gebracht. Zeg maar deperate housewifes.....maar dan met nog mooiere huizen en straten. Sam vertelde dat hij bij de 'buurtpolitie' was. Hij gaat bij mensen langs als hun huis een verfbeurt nodig heeft of als het gras te lang wordt.......hij wilde iets...... bijdragen nadat hij met pensioen was......op vrijwillige basis natuurlijk.........immers, de hele Amerikaanse gemeenschap teert op vrijwilligers........de prijs die Amerikanen graag betalen voor het betalen van veel minder belasting dan wij in NL gewend zijn. Eigenlijk was ik van menig dat het beter was als Sam zich op de weg concentreerde en niet op zijn neventaken als pensionaris. Maar ik was benieuwd wat er gebeurde als iemand bijvoorbeeld zijn huis moest verven maar het geld niet had. Na eerst het ' regels zijn regels' antwoord geduldig te hebben aangehoord vertelde Sam dat er soms regelingen met buurtbewoners getroffen worden om een en ander op termijn in orde te maken. Blijkbaar tekenen mensen een contract waarin ze verklaren dat ze hun huis moeten onderhouden en dat hun huis voldoet aan de standaarden van de buurt etc etc. Ik zie onze buurman al aankomen.........' hallo, zou je je perkje een beetje bij kunnen houden'..........Super interessant die verschillen in de wijze waarop Nederlanders en Amerikanen zich door hun sociale leven en door de gemeenschap bewegen. Het eten was overigens heerlijk. Bonnie en Sam waren super aardig, heel geinteresseerd en de avond vloog voorbij. Lichtelijk nerveus lieten we ons door Sam weer terug naar het hotel rijden.....al moesten we Miss Vietnam dwingen om voorin de auto plaats te nemen.

Eenmaal terug in het hotel ontmoetten we de andere dames in de lobby. Aangezien we in ' the Mid West' waren, hadden we verwacht dat een deel van ons te gast zou zijn bij republikeinse Amerikanen.....voor sommige van mijn groepsgenoten best spannend. Sommige van de vrouwen uit de groep zijn getrouwd, danwel leven samen, met een andere vrouw, al dan niet met kinderen. Binnen onze groep zo nu en dan al een gevoelig thema. Miss Ethiopie viel bijvoorbeeld midden in een gesprek stil toen Miss Ierland vertelde dat haar vrouw tijdens haar afwezigheid zorgt voor hun kinderen. Ik zat soort van mee te luisteren, half mee te kletsen, toen ik merkte dat het gesprek compleet stil viel......pas nadat het me opviel dat miss Ethiopie naar de grond bleef kijken realiseerde ik me langzaam wat er wellicht aan de hand was. Kortom, binnen de groep hebben we zo nu en dan wat culturele bruggen te slaan. We waren dus benieuwd naar de reactie van 'the angry white men' (en daarmee doel ik op sommige republikeinse mannen en vrouwen).......niet te vinden dus. Iedereen zat bij democraten aan tafel en niemand was fan van Trump of zou op hem stemmen.......gek dat vanochtend nog in het nieuws was dat Trump en Hillary in de peilingen gelijk op gaan.......

De volgende dag hadden we bijeenkomsten op de politieacademie van Missouri. Een bijeenkomst m.b.t. het toezicht op de politie aldaar. interessant. Sowieso omdat de politie in iedere staat....wat zeg ik.......bijna in iedere stad anders georganiseerd is.......hoezo uniformeren en landelijke kaders.......heerlijk;-). Daarnaast bleek dat Kansas City blijkbaar een 'board' heeft die toezicht houdt op de politie. Dus de politiechef van Kansas City legt verantwoording af aan 'the board', die bestaat uit bewoners aangewezen door de gouverneur. Het toezicht houden op de politie is een neventaak. Verder is er dan een soort van VIK dat direct rapporteert aan 'the board' en onafhankelijk van de politie opereert. Compleet anders ingericht dan bij ons.

's Middags hadden we een bijeenkomst met vrouwen van de politie over o.a. huiselijk geweld maar ook over vrouwen en leiderschap. De plaatsvervangend politiechef, een vouw, was ook aanwezig. Aan alle vrouwen werd ergens tijdens de vergadering gevraagd hoe zij omgaan met hun positie in een overwegend masculiene wereld (hadden de vrouwen eerder zelf toegelicht). De plaatsvervangend politiechef nam het woord en vertelde dat zij nooit een probleem had ervaren want ze rende 90% van de mannen eruit (WHO CARES??????), was opgegroeid met broers (I CARE EVEN LESS) en dat er geen probleem was en nooit was geweest. Net toen ik zat te bedenken of ik op haar antwoord wilde reageren en en zo ja, hoe, namen de andere vrouwen stuk voor stuk het woord. De een vertelde, met respect voor hun chef dat ze jaren geworsteld had om zichzelf te mogen zijn en zijn niet stoerder en mannelijker voor te doen dan ze was, de ander vertelde dat ze jarenlang geprobeerd had om niet een goede vrouwelijke agent te zijn maar om een goede agent te zijn en een derde vertelde dat vanwege haar homoseksualiteit jarenlang een dubbelleven had geleid en zich nog steeds niet geaccepteerd voelde. Deze vrouwen waren fantastisch. Ergens begrijp ik de plaatsvervangend politiechef wel, los van het feit dat ze een beetje 'old school' is. Het is niet altijd handig en/of nodig om er een man vrouw ding van te maken. Maar je kunt als organisatie wel het thema diversiteit erkennen vanuit een zakelijk perspectief. Diversiteit moet meer een business case zijn voor organisaties als de politie (en misschien wel voor alle organisaties). Wij kunnen alleen effectief zijn als we een afspiegeling zijn van de samenleving. We kunnen op geen enkele andere manier doordringen tot de haarvaten van onze samenleving. En net dat maakt ons als Nederlandse politie zo succesvol. En om die afspiegeling van de samenleving te zijn moet je als organisatie de diepe, diepe overtuiging hebben dat je staat voor diversiteit in de brede zin van het woord. Het was een super gave discussie die we hebben gevoerd en ik ben trots op mijn organisatie ,op mijn politiechef, op ons departement die deze boodschap allen vol overtuiging uitdragen.....op een warme maar zakelijke manier.

Net toen ik dit 's avonds allemaal zat te overdenken zag ik dat ik een reactie had op een van mijn geplaatste foto's op facebook. Een collega van mijn vader schreef: ' een vrouwenkransje maar dan in Amerika. Leuk, ben benieuwd welke inspiratie je daar opdoet'. .......Euh, first of all......waarom was ik ook al weer facebook vriendjes met jou?......mijn vader mag je niet eens en daarnaast............wat doe ik hier allemaal voor inspiratie op?......sowieso dat drie weken netwerken in Amerika met 16 hoogopgeleide en ambitieuze vrouwen en tal van interessante sprekers GEEN theekransje is. Zo zou je het ook niet noemen als het 17 mannen waren die aan dit programma deel zouden nemen!!!!!!!! Hoewel nog steeds trots op ons land en onze organisatie, zeker ten opzichte van andere landen, is er nog altijd werk aan de winkel!