Happy tax payer

Ik zal de beschrijving van de transfer niet beschrijven. Ging beter deze keer, dat moet gezegd.
Van Kansas City naar San Diego. Hello Californie! Hele jaar door een stabiele temperatuur van ergens tussen de 20 en 25 graden......more or less 345 dagen zon per jaar, hotel met zwembad......en toen......... regende het......niet de hele week maar de zon hebben we niet veel gezien.

Maar goed ook, want we hadden weer een vol programma.
We zijn begonnen met een bezoek aan het juvenile detention center. Niet te geloven, wat oud en vervallen allemaal. Jeugdigen tussen de 9 en 18 jaar wachten daar hun straf af, zitten er hun straf uit of volgen er een programma. De medewerker die ons rond leidde vertelde dat hij in de 18 jaar dat hij daar werkzaam was, getuige was geweest van twee succesverhalen. Met andere woorden, van alle jongeren die hij in die 18 jaar had zien komen en gaan, waren er twee op het rechte pad gebleven........hmmmm, ik heb de formele rehabilitatiecijfers niet opgezocht dus ik weet niet of het verhaal van deze man klopt maar het geeft wellicht te denken over de effectiviteit van het systeem. Ik vond het ‘very depressing’ om te zien onder welke omstandigheden deze kinderen hun straf uit zitten.

Van het ‘juvenile dentention center’ naar de ‘women detention center’. Dit was weer hele andere koek. Een gloednieuw gebouw ontworpen naar de nieuwste inzichten op het gebied van criminaliteit en succesvolle rehabilitatie...........zo heb ik me laten vertellen;-). De vrouwen met een lichte gevaarcode leven in relatieve vrijheid. Ze worden niet opgesloten in cellen maar hebben een soort van hoekje met een bed in een grote open ruimte. Overdag werken ze en ‘s avonds mogen ze een beetje lezen, tv kijken en dergelijke, vanzelfsprekend allemaal onder toezicht van bewakers. De sfeer tussen de bewakers en de vrouwen is zeer relaxed en er zijn niet of nauwelijks vechtpartijen, aldus de bewakers die ons rondleidden.

Ondertussen ontstaan binnen de groep de eerste irritaties. Ik moet zeggen, te verwaarlozen, als je bedenkt dat we al twee weken op elkaars lip zitten. Daarnaast zijn het allemaal slimme vrouwen die over het algemeen fantastisch en baanbrekend werk verrichten in hun eigen land. Dus er bestaat groot respect voor elkaar en voor elkaars werk. Maar toch.......er gebeurt altijd iets in zo'n groep......zo zijn altijd dezelfde mensen te laat. Miss Azerbardjan moet echt nog leren klok lezen. Miss Bangladesh is gewoon niet gewend om iets.....en dan herhaal ik IETS zelf te doen. Zo was ze bijvoorbeeld haar credit card en haar paspoort in haar kamer verloren (?!?!?!?!)kwijt en dan vraagt ze een van de liaisons om die in haar kamer te gaan zoeken.......SORRY!!!!! Miss Koeweit heeft midden in de nacht hoofdpijn en stuurt een sms naar een van de liaisons dat ze niet kan slapen. Bruce verzoekt ons de volgende ochtend vriendelijk dat wanneer we een NOODGEVAL hebben we niet moeten sms-en maar bellen. Miss Georgia formuleert alles als een bevel .........‘give me a sandwich’............euh ‘please’? En in Ethiopie zijn ze blijkbaar nogal direct......zo met er een kleine interventie in de lift plaats vinden als Miss Ethiopie tegen miss India zegt dat ze behoorlijk aangekomen is tijdens deze reis............‘Excuse me......wat zei je...........‘yes, you gained a lot of weight’ ............ Die waren even niet meer ‘on speaking terms’......en ik was blij dat de lift in de lobby aakwam. Op een dag loop ik met Miss Argentinie en miss Bangladesh van A naar B. Halverwege besluit miss Bangladesh dat ze moe is en gaat op een muurtje zitten.........oke, even uitrusten?.......nee, ze wil niet verder lopen.........oke, dan blijf je zitten denk ik.......we zijn in Amerika......het is een vrij land.......of ik een taxi voor haar aan wil houden..........euh.......op zich geen probleem maar waarom hou je die niet zelf aan.............ze weet niet hoe dat moet............let op: je loopt naar de rand van de stoep en steekt je hand in de lucht tot er een taxi stopt........zie je.......daar komt er al een. Hup, opvallend vitaal springt ze op en weg is ze. ...........tja...........Als we deze situaties met elkaar bespreken, wat gelukkig wel gebeurt, blijkt er altijd wel een verklaring te zijn. Zo is Miss Bangladesh rechter en zij hoeft thuis niet eens haar eigen tas te dragen. Ethiopiers zijn nu eenmaal behoorlijk direct (alsdus miss Ethiopie, ik heb geen referentiekader) en vinden het belangrijk om eerlijk te zijn......ze zag het als een vorm van vriendschap...........
Andere issues zoals 'same sex marriage' en het als vrouw ambieren om zowel een carriere te hebben en een goede moeder te zijn liggen gevoeliger. Enorm interessant

Op zaterdag doen we vrijwilligerswerk. We rijden naar een buitenwijk van San Diego om ontbijt klaar te maken voor daklozen. Vanzelfsprekend zijn we met veel te veel. 17 vrouwen, 15 medicijnstudenten en de club vaste vrijwilligers. Iedereen begint met tafels te schuiven.....hup weer terug....nee, toch die kant op......horizontaal......nee toch verticaal.......Hmmmm, je hebt toch liever wat om handen dan dat je met je handen in je zakken staat........maar om nou met zijn allen aan een tafel te gaan lopen rukken..........’no thanks’. Ik besluit om naar buten te gaan en de boel een beetje te observeren. Hoewel het ontbijt pas anderhalf uur later geserveerd wordt, zijn daar al behoorlijk wat daklozen. Als ze willen krijgen ze een lichamelijk onderzoek, een kleine gebitscontrole of kunnen ze wat kleren uitzoeken die de vrijwilligers voor ze hebben verzameld. Ik probeer een een praatje te maken met een aantal daklozen......opvallend hoe open deze mensen zijn tegen een vriendelijke maar vreemde vrouw..........tjonge jonge, wat is het systeem hard zeg. Naast de mensen die kiezen voor deze manier van leven of in deze situatie terecht zijn gekomen n.a.v. verslavingsproblematiek zijn er tal van andere verhalen. Zo vertelt Chris me dat hij zelfstandig loodgieter was, moeite had om zijn hoofd boven water te houden, auto stuk, geen inkomen meer, huur niet meer kunnen betalen......hop op straat. Om niet door te draaien loopt hij iedere dag 20 mijl, probeert hij er verzorgd uit te zien (wat hem aardig lukt) zodat hij nog kans maakt op een baan. Hij leeft nu ruim een jaar op straat. Don vertelt me dat hij in zijn laatste functie eigenlijk veiligheidshandschoenen had moeten dragen, even snel iets tussen door doen zonder die handschoenen, giet een of ander chemisch goedje op zijn hand, gat in zijn hand......wordt niet gedekt door de verzekering.......kan niet meer werken......geen inkomen.....geen huur.......pats, op straat......met gat in zijn hand en al. Situatie duurt nu al anderhalf jaar. Als ik hem vraag waarom de medicijnstudenten zijn hand niet behandelen geeft hij aan dat ze het wel schoon houden maar dat hij de medicatie niet kan betalen. De daklozen krijgen wel korting maar moeten 20 tot 50% van de medicatie alsnog zelf betalen en dat geld hebben ze dus niet. Ik verifieer het verhaal bij een van de medicijnstudenten en het blijkt te kloppen.Gordon heeft een burnout gehad, bezuinigingen op zijn werk, hij vliegt eruit, hij weet dat hij aan het einde van de maand zijn huur niet meer kan betalen en dat hij over een paar dagen dakloos is. Geld voor eten heeft hij nu al niet meer, vandaar dat hij hier komt ontbijten. Als ik vervolgens twee blonde jongetjes rond zie lopen, breekt mijn hart. Ze zijn nog zo klein maar leven of bij hun moeder op straat of in een detentie centrum waar ze naar school gaan.......wat een leven......en wat voor toekomst hebben ze? Zo ontzettend zielig. Dat kan niet toch niet de bedoeling zijn? Ik weet dat er nog veel meer kinderen zijn die het net zo slecht of zelfs nog slechter hebben. Maakt ieder individueel geval niet minder verdrietig.

Ik krijg de taak om voor iedereen een naamkaartje te maken en ze uit te delen. Mooi, kan ik nog een beetje verder op onderzoek uit.....iedere keer hetzelfde verhaal......baan verloren......kanker gehad, veel kosten gemaakt ivm de behandeling en daardoor geen spaargeld en dus geen reserves meer......huur of hypotheek niet meer kunnen betalen......dakloos.
Staan deze situaties symbool voor de grenzen van het liberalisme?Natuurlijk geloof ik in de zelfredzaamheid van mensen en is het voordeel van dit systeem dat er een soort van positivisme in de samenleving wordt aangeboord dat in Nederland in mindere mate aanwezig is. Ik ben ervan overtuigd dat het mensen minder lui maakt. De ‘positieve-niet-klaagcultuur’ van de Amerikanen vind ik enorm aantrekkelijk. Zelfs deze mensen klagen niet of nauwelijks. Tegelijkertijd kan iedereen een keer pech hebben in het leven. Het aantal daklozen is zo enorm veel hoger dan in Nederland en al die vrijwilligers en vaak niet- of semi-professionele aanpak waar het sociale vangnet uit bestaat..........ik betaal graag belasting zodat er een professioneel en effectief zorgsysteem en vangnet gecreerd kan worden voor mensen die het echt nodig hebben. Ik vind het lastig kiezen: betalen voor mensen die misbruik maken van het systeem en alsnog klagen maar tegelijkertijd minder vreselijke gevallen.......of het stimuleren van positiviteit en zelfredzaamheid in een systeem waar domme pech keihard wordt afgestraft. Voorlopig geef ik toch maar de voorkeur aan ons systeem maar wederom verrijkt door de voordelen van het Amerikaanse systeem.......‘I’m a happy tax payer’.

Eenmaal terug in het hotel blijkt Trump een toespraak te houden pal tegenover het hotel. 43 aanhoudingen, veel politie en at een discussies op straat tussen de Amerikanen. Ik probeer tegelijkertijd Lucas nog even te pakken te krijgen. Die vertelt me dat hij heeeeeeel verdrietig is. Ik voel het schuldgevoel over mijn afwezigheid al weer opkomen. Hij begint uit te leggen dat hij Mickey Mouse club wil kijken op de Ipad.......die had papa afgenomen en uitgezet......vandaar al het verdriet..........Aha, meneer klaagt gewoon even bij mama. Als ik beiden heb gesproken en nog even na zit te genieten reken ik uit dat het in Nederland midden op de dag is......dan mag Lucas helemaal geen Ipad kijken........heb ik wijselijk voor me gehouden.........de mannen hebben blijkbaar hun eigen regeles;-). Ze doen het overigens fantastisch!