Home sweet home

Inmiddels ben ik weer thuis. Na een reis van ongeveer 24 uur (aansluiting in Parijs gemist en vraag me niet waarom ik daar uberhaupt was), dan eindelijk het weerzien met mijn mannen. Lucas was ontzettend lief, dikke knuffel......tot hij Micky Mouse in het vizier kreeg..........tja, toen moest de liefde gedeeld worden. Was nog een verhaal op zich want ik had in het begin van de reis een kleine Micky gekocht die ik iedere keer voor de camera hield als we met elkaar skypten. Toen ik het beest op mijn schouder zette viel het Ray op dat het echt een hele kleine Micky was............met zijn hoofd heel dicht bij de camera fluisterde hij dat hij vermoedde dat Lucas ervan uitging dat het hier een enorme Micky betrof. Oke..........girls listen......I HAVE to go to a Disney store.......I don't care that it is a half hour drive from the hotel (alleen in Boston is die winkel natuurlijk niet in het centrum te vinden). Goddank waren er meer moeders......dus een grote taxi vol met moeders richting Disney winkel. Check!!!!!!! Mickey in the pocket.......we moesten bijna met 2 taxi's weer terug......hoezo we hebben iets goed te maken?

Maar goed, voor thuiskost de laatste stop van het programma. Boston. Na een reis van 12 uur kwamen we aan in het hotel. Eten, slapen....pfffff, de jetlag de andere kant op is een stuk minder prettig. Het duurt uren voordat ik ‘s ochtends het gevoel heb dat mijn hersenen werken. Zelfs het voorstellen tijdens de bijeenkomsten gaat moeizaam.....Hi, I’m Janna from the Netherlands......euh euh.......ik zie nu al uit naar de klap als ik thuis ben.

We hebben een bijeenkomst bij het Restorative Justice Mediaton Center. Daar proberen ze kort gezegd de gevangenissen zo leeg mogelijk te houden door de medieren tussen jeugdige daders en slachtoffers. Daarnaast proberen ze om de psyche van de kinderen te herprogrammeren. Zo werd als voorbeeld een jongetje genomen dat bij mensen thuis had ingebroken en een Ipad had gestolen. Het jongetje was met zijn broertje opgevoed door een moeder die haar kinderen leerde stelen. Het jongetje heeft geleerd dat als hij zijn moeder blij wil maken, hij moet stelen, dat is de manier waarop hij liefde ontvangt. Die ‘programma’s’ in zijn hoofd proberen ze daar dus te herprogrammeren. Lijkt mij in bepaalde gevallen een stuk effectiever dan opsluiten in een cel op zo’n jonge leeftijf. Vanzelfsprekend leent niet iedere casus zich voor deze vorm van mediation en behandeling.

We hebben nog een bijeenkomst met 4 vrouwelijke rechters. Inspirerende vrouwen die naast hun professionele verhaal hun persoonlijke verhaal met ons delen. Een van de vrouwen was de eerste gekleurde vrouwelijke rechter, de ander was de eerste in haar familie die ging studeren. Ze geven aan dat 30% van alle rechters vrouw is. Dat lijkt een behoorlijk aantal maar gezien het feit dat een ruime meerderheid van de afgestudeerden vrouw is, is het relatief minder veelbelovend dan het lijkt. Ze vertellen ook over het feit dat ze zich een keer in de zoveel jaar herkiesbaar moeten stellen, dat geldt voor sommige formatieplekken wel en voor weer andere niet (daar ben ik nog niet helemaal uit). Stuk voor stuk vinden ze het ongemakkelijk om voor de herverkiezing op pad te moeten om donateurs te vinden om hun campagne te financieren. Kan ik me erg goed voorstellen. Ze vertellen, helemaal in lijn met onze bevinding en in het mediation center, dat de rechtspraak de laatste jaren een duidelijke beweging heeft gemaakt naar rehabilitatie en het geven van een tweede kans. In de praktijk leggen de rechters vaak gesplitste straffen op. Dus half gevangenisstraf en half werk in ‘the community’ verrichten. Op deze manier proberen ze de ‘accountability’ van mensen te vergroten en het succes op herintreden in de maatschappij te vergroten. Een meer holistische aanpak eigenlijk.

We bezoeken ook nog een organisatie met de naam ‘ dress for succes’.....kijk nu wordt het echt interessant.......Veelbelovende naam...........Hier kleden ze vrouwen die naar een sollicitatiegesprek moeten van top tot teen. Veel vrouwen weten niet hoe ze zich representatief moeten kleden of hebben domweg het geld niet voor een professionele outfit. Oke....tijd voor vragen.......euh.......miss Finland: ‘ zijn de schoenen inbegrepen?’...........hele goede vraag Miss Finland......de schoenen maken de outfit........en ja, ze zijn inbegrepen.;-). Sieraden zijn ‘included’. De vrouwen mogen de outfit houden en als ze de baan krijgen mogen ze nog een paar outfits uitzoeken, gewoon om ze op weg te helpen.......ik vind het een geweldig concept en vind het bijna jammer dat het in Nederland al bestaat. in ieder geval in Leiden en Rotterdam. En om nu de concurrentie aan te gaan met een non-profit organisatie........is misschien niet helemaal in lijn met de nobele gedachte van het concept;-). Niet zuidelijker overigens dan Eindhoven.......dus sis...........misschien iets voor jou?

Zoals al eerder benoemd hangt Amerika aan elkaar van Non Gouvernemental Organisations (NGO) en vrijwilligerswerk.........waarvan we er ook weer heeeeel wat in Boston bezoeken. Zo spreken we met drie meiden van 17 jaar die gesteund worden door een NGO die jongen vrouwen helpt bij de ontwikkeling van hun leiderschap. Ongelooflijk hoe deze meiden weten wat ze willen en daar nu al naar toe werken. Ik wist op die leeftijd echt nog niet ‘wat te doen’.....was al uitdaging genoeg om eerst mijn VWO diploma te halen. Ter plekke krijgen wij als ILVP-groep onderling behoorlijke discussie omdat Miss Bangladesh de meiden een belangrijke boodschap mee wilt geven.............‘when you have children it’s universal given that you have to put the child on the first place en take more care then you’re husband..............miss Finland vliegt overeind (vergeleken met Finland zijn wij een soort van ontwikkelingsland op het gebied van gender equality) en houdt een betoog waarin ze aangeeft dat dat niet hoeft. Hmmmm, lastig want ergens heeft Miss Bangladesh een punt. Uit onderzoek is inderdaad gebleken (als je voor die conclusie al onderzoek nodig hebt) dat vrouwen meer zorgtaken op zich nemen........maar om nou te stellen dat het universeel gegeven is en het te koppelen aan het zijn van een goede moeder (deed ze later in het verhaal).......ik weet het niet hoor. Ik prijs me in ieder geval gelukkig met onze persoonlijke situatie thuis. De kern is: elkaar niet beperken.....en hoe je daar zelf invulling aan geeft.......it's up to you...........We gaan gelukkig niet ter plekke met elkaar op de vuist maar weten wonder boven wonder de nuance te vinden en naar elkaar te luisteren. De drie meiden voeren overigen het hoogste woord (ze hebben nog geen kinderen maar weten prima hoe het hoort.......heerlijk, vond ook dat ik van alles iets mocht vinden op die leeftijd........what;s changed zou je zeggen;-). De drie meiden willen in ieder geval de politiek in......volgens mij gaan we nog veel van ze horen......wat een kanjers.

We doen nog veel meer in Boston. Zo bezoeken we de red socks (Let's go Red Socks), die glorieus ten onder gaan (verliezen van het blauwe team....iets als bluejays....) waarop Miss India plotseling haar rode sjaal verruilt voor een blauwe, we bezoeken Quincy Market en racen nog een keer door Macy's (gewoon om het af te leren). We proosten iedere avond op het naderende afscheid......en dan is het pats boem zo maar ineens (nou ja, na een reis van van 24 uur dus) afgelopen en ben je weer bij je heerlijke gezin in je heerlijke huis.

ik ben in ieder geval gecertificeerd voor.........nog steeds geen idee maar ik heb zeker 5 certificaten (Robbie, lang allemaal niet zo goed en belangrijk als die van jou;-). Maar wat heeft het programma verder opgeleverd?.......los van een fantastische ervaring, een wereldwijd netwerk en de enorme hoeveelheid kennis die ik nu bezit over Amerika.

Was het life changing?.......waarschijnlijk niet al kun je dat vaak pas achteraf bepalen.....................heeft er een enorme mindswitch plaats gevonden?........nee, ook dat niet. Ik was gelukkig en ben dat nog steeds. Ik ben dolgelukkig thuis en heb een gave baan (al moet ik daar ook echt dingen anders gaan doen)........en toch is er iets veranderd...........ik heb zo veel over mezelf geleerd of misschien wel herontdekt, over de manier waarop ik mezelf presenteer, mijn altijd aanwezige plichts- en schuldgevoel.........wat ik waardeer in mijn leven en wat me energie kost......misschien meer herontdekt..........Kortom, het heeft me goed gedaan en weer scherp gemaakt op een aantal zaken..........verder zal de tijd het leren......ik heb nog wat ruimte nodig om te aarden en alles te laten bezinken. Gelukkig ben ik nog een paar weken vrij.